Po przerwie

Błądzę we mgle, jak gdybym nie wiedziała już nic.

I pytam się siebie, czy zawsze tak będzie.

Jak można, czy da się jeszcze w tym kraju żyć,

Czy tak już będzie zawsze i jest wszędzie.

Jak się odnaleźć, gdy wiatr wieje w twarz.

Gdy nawet jasność zamienia się w ciemność.

Gdy blednie światło i znika ten blask,

Gdy każda zła chwila zamienia się w wieczność.

Co jeśli znika ostatni promyk słońca?

Musisz własnymi rękoma odsłonić chmury.

Co jeśli ten smutek nie widzi końca?

Musisz własnym uśmiechem zburzyć mury.

Pamiętaj o własnych wartościach i leć

Wzbijaj się ponad wszystko i pędź do celu.

Wszystko pójdzie dobrze, nie bój się.

Trzeba tylko mieć nadzieję na spełnienie marzeń!